Ο έφεδρος και ο ανθύπατος

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Έπεσε, λέει, σαν "βόμβα" η είδηση οτι και σε ορισμένες υπηρεσίες στην Κρήτη θα ισχύσει το καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας. Προφανώς το μέτρο αυτό πίπτει επί δικαίων και αδίκων αφού μέσα σε αυτές τις υπηρεσίες περιλαμβάνονται το Ίδρυμα Έρευνας και Τεχνολογίας, ένας από τους σημαντικότερους επιστημονικούς οργανισμούς στην Ευρώπη, ο Οργανισμός Λιμένος Ηρακλείου και άλλες.

Προφανώς και πρέπει να γίνουν μετατάξεις υπαλλήλων για να μην μείνουν υποστελεχωμένες σημαντικές υπηρεσίες και οργανισμοί. Αυτό είναι ευνόητο και δίκαιο. Όπως επίσης ευνόητο είναι οτι δεν μπορεί σε αυτή τη χώρα εσαεί να ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις βολεύοντας τα "δικά τους παιδιά" σε αντάλλαγμα τις ψήφους. Αυτό το φαινόμενο είναι απολύτως νοσηρό και μέχρι πρότινος τουλάχιστον κατέτασσε την Ελλάδα στο κοινωνικά ηθικό επίπεδο της Σομαλίας και του Τζιμπουτί, ανεξαρτήτως της υπερηφάνειάς μας οτι έχουμε τον Παρθενώνα, τον Περικλή και το μουσακά.

Οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούσαν στη μεταπολίτευση ουσιαστικά οδηγούνται εκ των πραγμάτων σε "εθνικοπατριωτικές" πολιτικές δεχόμενες την αποδόμηση του εκτρώματος των προσλήψεων στο δημόσιο ένεκα της σωτηρίας της χώρας από τη χρεωκοπία. Η μεν κυβέρνηση τάχιστα σπεύδει να "ξηλώσει" υπηρεσίες και οργανισμούς - φαντάσματα ή να στείλει σε εφεδρεία υπαλλήλους που ήταν υπεράριθμοι. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση σαφώς γνωρίζει οτι ούτε μπορεί ούτε είναι δυνατόν να πράξει το αντίθετο ακόμη κι αν βρεθεί ξανά στην εξουσία μετά την εντυπωσιακή φθορά του κυβερνώντος κόμματος.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα παράμετρος στις διαμαρτυρίες και την κατήφεια των δημοσίων υπαλλήλων που πρόκειται να μπουν σε εφεδρεία ή και να απολυθούν. Η παράμετρος αυτή είναι οτι δεν είναι οι διαμαρτυρίες όλων δίκαιες.  Ενώ είναι απολύτως σίγουρο οτι αρκετοί εξ αυτών μπήκαν στο δημόσιο με διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ και νόμιμα προσόντα, άλλο τόσο είναι και σίγουρο οτι αρκετοί μπήκαν με βάση κομματικά κριτήρια, γνωριμίες και βουλευτικές εντολές.

Προκαλούσε, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, κατάπληξη και οργή η επίσκεψη σε ορισμένες υπηρεσίες του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Από τη μια έβλεπε κανείς υπαλλήλους να χασκογελάνε και να καλαμπουρίζουν παίζοντας κομπολόϊ, άλλοι είχαν ζωηρές συζητήσεις με τον καφετζή για το ποδόσφαιρο ή τα αισθηματικά τους ενώ ουκ ολίγες φορές είχα "πιάσει" κυρίες να ασχολούνται εν ώρα υπηρεσίας με το που θα περνούσαν τα Σαββατοκύριακα, τα τριήμερα, που θα έτρωγαν το βράδυ, κλπ.

Αυτή η εικόνα "πέρα βρέχει" έδινε την εντύπωση οτι άπαξ και έβαζε κανείς το ποδαράκι του στο δημοσιοϋπαλληλίκι, "ο μήνας έχει εννιά". Εξ ου και η βαρεμάρα πολλών εξ αυτών των ανεκδιήγητων υπαλλήλων που αν τους ρωτούσες κάτι και τους έβγαζες από τη μακαριότητά τους, σου λέγανε με ύφος μπλαζέ, "πηγαίνετε στο γραφείο 10, δεν είμαι εγώ αρμόδιος".

Η αίσθηση αυτή της Νιρβάνα ήταν μεγαλύτερη σε υπηρεσίες που δεν υπήρχε μεγάλη προσέλευση κόσμου. Εκεί τα χαμόγελα και τα γέλια έδιναν και έπερναν ασχέτως αν ο επισκεπτόμενος πολίτης επείγετο να βγάλει το χαρτί που χρειαζόταν ή να πάρει την έρμη την υπογραφή που του ζητούσαν άλλες υπηρεσίες.

Ο στοιχειωδώς ευαίσθητος άνθρωπος θα ένιωθε θιγμένος από τέτοιες καταστάσεις όταν στον ιδιωτικό τομέα ανέκαθεν οι υπάλληλοι είναι "επι ξύλου κρεμάμενοι" και δεν έχουν πολιτικό μέσον ούτε επαρκή συνδικαλιστική αρωγή για να στραφούν αν η εργοδοσία τους αδικήσει. Επειδή λοιπόν υπάρχουν 2 μέτρα και 2 σταθμά στην Ελληνική κοινωνία, πολλοί συμπολίτες μας έκαναν το παν για να μπουν στο "χαϊδεμένο" δημόσιο τομέα πιέζοντας αφόρητα βουλευτές και υπουργούς και υποσχόμενοι εκατοντάδες ψήφους από "όλο το χωριό".

Δυστυχώς όμως, ήλθε η "Τρόϊκα". Η οποία δεν καταλαβαίνει από πολιτικά αλισβερίσια και κουτοπονηριές. Και ζήτησε, μεταξύ άλλων δικαίων ή αδίκων μέτρων, τον περιορισμό του ογκώδους και σπάταλου δημοσίου τομέα. Χρέος τώρα της κυβέρνησης είναι να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές και μετατάξεις ώστε να μη μπουν σε εφεδρεία οι χρήσιμοι αλλά οι μη χρήσιμοι. Να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι και οι παραγωγικοί από τους ανθύπατους και πραιτωριανούς. Να μείνουν οι φιλότιμοι και άξιοι και να πάνε στα σπίτια τους οι αργόσχολοι και οι βιώνοντες την εργασία στο δημόσιο ως Ρωμαϊκό συμπόσιο μετά οργάνων και χορών. Πριν η Ελλάς χορέψει η ίδια το χορό του Ζαλόγγου.