του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ένας νεκρός και 2 τραυματίες είναι ο απολογισμός συμπλοκής μεταξύ οπαδών του ΟΦΗ, του Παναθηναϊκού και του Ηρόδοτου που έγινε τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου στο Ηράκλειο. Η αστυνομία λέει οτι πιθανότατα οι "παρατάξεις" είχαν κλείσει ραντεβού για να λύσουν τις όποιες διαφορές τους. Ο νεκρός είναι ένας νεαρός 21 ετών από τα Μάλια.
Εύλογα προκύπτουν τα ερωτήματα. Τι είχαν να μοιράσουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι τους μετέτρεψε σε συμμορίες των δρόμων, α λα Μπρονξ και Χάρλεμ; Αξίζει κανείς να χάνει τη ζωή του για το ποδόσφαιρο; Γιατί ένα άθλημα να δημιουργεί τόσο μίσος και βια;
Προφανώς οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα να χάνονται στις δαιδαλώδεις διαδρομές της κοινωνίας και της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Τα ίχνη όμως αυτών των απαντήσεων μπορεί κανείς να τα βρει διάσπαρτα τριγύρω του. Στην οικογένεια, στο φιλικό περιβάλλον, στις συναναστροφές, στα μηνύματα των ΜΜΕ, στα ιδανικά που "πλασάρονται" από διάφορες πηγές και σε πολλά άλλα "σταυροδρόμια" της ζωής.
Εκτιμώ πως η γηπεδική ή η ποδοσφαιρική γενικώς βια δεν είναι απλά έργο ανεγκέφαλων υπανθρώπων της κατηγορίας του Νεάντερνταλ. Τέτοιοι σίγουρα υπάρχουν αλλά ίσως τα κίνητρα αυτής της τυφλής βιας και του τραμπουκισμού να μην είναι τόσο πρωτόγονα. Με απλή λογική δεν εξηγείται όταν παίζει η Εθνική Ελλάδος κάποιοι φίλαθλοι να φωνάζουν "Ελλάς ολέ, δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ" και όταν παίζουν οι ομάδες στα εθνικά πρωταθλήματα να βγαίνουν μαχαίρια, λοστοί και φαλτσέτες.
Αυτή η παραφροσύνη και η καταφυγή στη βια κατά πάσα πιθανότητα έχει να κάνει με την εκτόνωση βαριεστημένων ανθρώπων που, ελλείψει στόχων και ιδανικών, πρέπει να ξεσπάσουν κάπου για τα όσα κακά της μοίρας τους. Πολλοί εξ αυτών δεν είναι άνεργοι ή φτωχοί. Μπορεί όμως να έχουν προβλήματα με το σπίτι τους ή τη δουλειά τους, ή με τη γυναίκα τους. Κάποιοι μπορεί απλά να ζουν μια ανιαρή ζωή. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Το σίγουρο είναι οτι ένας άνθρωπος που σε γενικές γραμμές ζει μια ζωή με ενδιαφέροντα και στόχους δε θα πάει στο γήπεδο για να βρίσει ούτε να μαχαιρώσει.
Ο άτυχος 21χρονος που πέθανε στις συμπλοκές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τυπικό αστικό παιδί με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η εποχή του και για τις οποίες μόχθησαν οι γονείς του. Ο φανατισμός όμως τον έσπρωξε στη συμπλοκή με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Όλα θα είχαν αποφευχθεί αν αυτό το παιδί και το κάθε παιδί στη θέση του δεν αναλογιζόταν την αξία της ζωής απέναντι σε άδεια, ανόητα και ανούσια ιδανικά όπως είναι η αφοσίωση σε μια ομάδα μέχρι θανάτου.
Όπως προανέφερα, το όλο θέμα παραπέμπει σε βαριεστημένους ανθρώπους χωρίς στόχους και αληθινά ιδανικά. Η ίδια αυτή έλλειψη ενδιαφέροντος οδήγησε και στην αναρχία του Λονδίνου λίγες βδομάδες πριν. Είναι λοιπόν λογικό, μέσα στη λογική της παράνοιας, όταν ζεις μια αδιάφορη ζωή και όταν προσκυνάς μια ομάδα και την αποκαλείς, "θεέ μου", να είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις και για αυτήν. Τώρα, γιατί έφτασαν κάποιοι στο σημείο να αποκαλούν "θεό" τους μια ομάδα, ας το ψάξουν στην άδεια τους ψυχή. Και το παιδί που άδικα χάθηκε όμως είχε μια ψυχή που την παρέδωσε για ένα αδειανό πουκάμισο, για ένα στείρο ιδανικό, για ένα πέτσινο τόπι.
Ένας νεκρός και 2 τραυματίες είναι ο απολογισμός συμπλοκής μεταξύ οπαδών του ΟΦΗ, του Παναθηναϊκού και του Ηρόδοτου που έγινε τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου στο Ηράκλειο. Η αστυνομία λέει οτι πιθανότατα οι "παρατάξεις" είχαν κλείσει ραντεβού για να λύσουν τις όποιες διαφορές τους. Ο νεκρός είναι ένας νεαρός 21 ετών από τα Μάλια.
Εύλογα προκύπτουν τα ερωτήματα. Τι είχαν να μοιράσουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι τους μετέτρεψε σε συμμορίες των δρόμων, α λα Μπρονξ και Χάρλεμ; Αξίζει κανείς να χάνει τη ζωή του για το ποδόσφαιρο; Γιατί ένα άθλημα να δημιουργεί τόσο μίσος και βια;
Προφανώς οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα να χάνονται στις δαιδαλώδεις διαδρομές της κοινωνίας και της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Τα ίχνη όμως αυτών των απαντήσεων μπορεί κανείς να τα βρει διάσπαρτα τριγύρω του. Στην οικογένεια, στο φιλικό περιβάλλον, στις συναναστροφές, στα μηνύματα των ΜΜΕ, στα ιδανικά που "πλασάρονται" από διάφορες πηγές και σε πολλά άλλα "σταυροδρόμια" της ζωής.
Εκτιμώ πως η γηπεδική ή η ποδοσφαιρική γενικώς βια δεν είναι απλά έργο ανεγκέφαλων υπανθρώπων της κατηγορίας του Νεάντερνταλ. Τέτοιοι σίγουρα υπάρχουν αλλά ίσως τα κίνητρα αυτής της τυφλής βιας και του τραμπουκισμού να μην είναι τόσο πρωτόγονα. Με απλή λογική δεν εξηγείται όταν παίζει η Εθνική Ελλάδος κάποιοι φίλαθλοι να φωνάζουν "Ελλάς ολέ, δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ" και όταν παίζουν οι ομάδες στα εθνικά πρωταθλήματα να βγαίνουν μαχαίρια, λοστοί και φαλτσέτες.
Αυτή η παραφροσύνη και η καταφυγή στη βια κατά πάσα πιθανότητα έχει να κάνει με την εκτόνωση βαριεστημένων ανθρώπων που, ελλείψει στόχων και ιδανικών, πρέπει να ξεσπάσουν κάπου για τα όσα κακά της μοίρας τους. Πολλοί εξ αυτών δεν είναι άνεργοι ή φτωχοί. Μπορεί όμως να έχουν προβλήματα με το σπίτι τους ή τη δουλειά τους, ή με τη γυναίκα τους. Κάποιοι μπορεί απλά να ζουν μια ανιαρή ζωή. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Το σίγουρο είναι οτι ένας άνθρωπος που σε γενικές γραμμές ζει μια ζωή με ενδιαφέροντα και στόχους δε θα πάει στο γήπεδο για να βρίσει ούτε να μαχαιρώσει.
Ο άτυχος 21χρονος που πέθανε στις συμπλοκές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τυπικό αστικό παιδί με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η εποχή του και για τις οποίες μόχθησαν οι γονείς του. Ο φανατισμός όμως τον έσπρωξε στη συμπλοκή με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Όλα θα είχαν αποφευχθεί αν αυτό το παιδί και το κάθε παιδί στη θέση του δεν αναλογιζόταν την αξία της ζωής απέναντι σε άδεια, ανόητα και ανούσια ιδανικά όπως είναι η αφοσίωση σε μια ομάδα μέχρι θανάτου.
Όπως προανέφερα, το όλο θέμα παραπέμπει σε βαριεστημένους ανθρώπους χωρίς στόχους και αληθινά ιδανικά. Η ίδια αυτή έλλειψη ενδιαφέροντος οδήγησε και στην αναρχία του Λονδίνου λίγες βδομάδες πριν. Είναι λοιπόν λογικό, μέσα στη λογική της παράνοιας, όταν ζεις μια αδιάφορη ζωή και όταν προσκυνάς μια ομάδα και την αποκαλείς, "θεέ μου", να είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις και για αυτήν. Τώρα, γιατί έφτασαν κάποιοι στο σημείο να αποκαλούν "θεό" τους μια ομάδα, ας το ψάξουν στην άδεια τους ψυχή. Και το παιδί που άδικα χάθηκε όμως είχε μια ψυχή που την παρέδωσε για ένα αδειανό πουκάμισο, για ένα στείρο ιδανικό, για ένα πέτσινο τόπι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου