του Μανόλη Μπουχαλάκη
Θυμόμαστε νομίζω οι περισσότεροι το Γιώργο Κωνσταντίνου να λέει στον ανεπρόκοπο αδελφό του Αλ. Τζανετάκο "άσε κάτω το ψωμί, ρε!" στην αξέχαστη ταινία, "Καλώς ήλθε το δολάριο". Ουσιαστικά ο Κωνσταντίνου έλεγε στον "αδελφό" του στην ταινία οτι μόνο οτι βγάζεις με κόπο αξίζει και να το τρως.
Σε ρεπορτάζ τοπικής εφημερίδας διάβασα οτι τα 2/3 των δημοτικών συμβούλων στο δήμο Ηρακλείου (20 τον αριθμό) αμείβονται με παχυλούς μισθούς που ανέρχονται σε περίπου 1 εκατομμύριο ευρώ ετησίως αν περιληφθούν και τα έσοδά τους από συμμετοχές σε συνεδριάσεις και επιτροπές.
Γνωρίζουμε πως στη χώρα μας η αναζήτηση του εύκολου και γρήγορου χρήματος ήταν, είναι και θα είναι μοναδική επιδίωξη πολλών συμπολιτών μας. Η οποία επιδίωξη δεν είναι υποχρεωτικά μέσω του αγώνα για να πιάσουν το Τζακ Ποτ σε τυχερά παιχνίδια ή από τα ατελείωτα βράδια στα καζίνο και τις χαρτοπαικτικές λέσχες.
Τουναντίον, αρκετοί συνάνθρωποί μας αναζητούν ένα ενάρετο, νόμιμο και αγαθό τρόπο να βγάλουν γρήγορα και εν πολλοίς ακοπίαστα χρήματα. Κι αυτός δεν είναι άλλος παρά η κατάληψη νευραλγικής θέσης στο δημόσιο όπου ο "τυχερός" θα δουλεύει από λίγο έως καθόλου, θα παίρνει λεφτά από χίλια δυο επιδόματα και άλλα βοηθήματα και θα συνδυάζει κύρος και γκλάμουρ για να θρέψει το θηριώδες "εγώ" του το οποίο είναι απείρως μεγαλύτερο από το θηριώδες Τζιπ ή σκάφος που διαθέτει και το οποίο για να χορτάσει δεν του φτάνουν όλα τα μπαρμπούνια στις μαρίνες και τα κοψίδια στις χασαποταβέρνες.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με την θέση του δημοτικού συμβούλου ή οιαδήποτε συναφή διοικητική "καρέκλα". Κάποιος πρέπει να παράξει πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση, να κάνει έργα, να εκσυγχρονίσει την πόλη του, να μαζέψει τα σκουπίδια, να δημιουργήσει πολιτισμό, τέχνη και ψυχαγωγία για τους δημότες. Και βεβαίως αυτά πρέπει να τα φέρουν εις πέρας άνθρωποι καλλιεργημένοι, με ιδέες, οράματα, στόχους και με όρεξη για προσφορά. Σίγουρα τέτοιοι υπάρχουν και πρέπει να αμείβονται. Στην εποχή όμως της σκληρής λιτότητας πρέπει όλοι να σκεφτούμε απλά: Κανείς δημοτικός άρχοντας ή σύμβουλος δεν μπορεί να είναι ανώτερος από ένα γιατρό που "λιώνει" στις εφημερίες και παίρνει 1700 ευρώ με κίνδυνο να υποπέσει σε ιατρικό λάθος και να μπει φυλακή.
Οι τόσοι και τόσοι συμβασιούχοι δάσκαλοι (κυρίως οι ωρομίσθιοι) που τρέχουν από σχολείο σε σχολείο για να μαζέψουν προϋπηρεσία αμειβόμενοι με ψίχουλα, οι εκατοντάδες υπάλληλοι που προσφέρουν δουλειά σε ΚΕΠ και υπηρεσίες με μισθό κάτω από 1000 ευρώ και οι αμέτρητοι επιστήμονες στον ιδιωτικό τομέα που εργάζονται αντί "πινακίου φακής" και με την απειλή της ανεργίας, έχουν σίγουρα την αξία τους και δικαιούνται ένα καλύτερο αύριο.
Κάποτε ο Λόρδος Άκτον είχε πει οτι "η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα". Η λαχτάρα για εύκολο και γρήγορο χρήμα σε συνδυασμό με μια νοοτροπία του στιλ "κοίτα ποιός είμαι", έχει θρέψει γενιές και γενιές νεοελλήνων που ονειρεύονται την εύκολη, άνετη και προβεβλημένη ζωή.
Μόνο που κάποτε κάποιος πρέπει να φωνάξει προς όλους αυτούς την στιγμή ακριβώς που πάνε να πάρουν τα λεφτουδάκια τους από το γκισέ της τράπεζας και να τους πει με δικαιολογημένη αγανάκτιση, "Άσε κάτω το μισθό, ρε!"
Θυμόμαστε νομίζω οι περισσότεροι το Γιώργο Κωνσταντίνου να λέει στον ανεπρόκοπο αδελφό του Αλ. Τζανετάκο "άσε κάτω το ψωμί, ρε!" στην αξέχαστη ταινία, "Καλώς ήλθε το δολάριο". Ουσιαστικά ο Κωνσταντίνου έλεγε στον "αδελφό" του στην ταινία οτι μόνο οτι βγάζεις με κόπο αξίζει και να το τρως.
Σε ρεπορτάζ τοπικής εφημερίδας διάβασα οτι τα 2/3 των δημοτικών συμβούλων στο δήμο Ηρακλείου (20 τον αριθμό) αμείβονται με παχυλούς μισθούς που ανέρχονται σε περίπου 1 εκατομμύριο ευρώ ετησίως αν περιληφθούν και τα έσοδά τους από συμμετοχές σε συνεδριάσεις και επιτροπές.
Γνωρίζουμε πως στη χώρα μας η αναζήτηση του εύκολου και γρήγορου χρήματος ήταν, είναι και θα είναι μοναδική επιδίωξη πολλών συμπολιτών μας. Η οποία επιδίωξη δεν είναι υποχρεωτικά μέσω του αγώνα για να πιάσουν το Τζακ Ποτ σε τυχερά παιχνίδια ή από τα ατελείωτα βράδια στα καζίνο και τις χαρτοπαικτικές λέσχες.
Τουναντίον, αρκετοί συνάνθρωποί μας αναζητούν ένα ενάρετο, νόμιμο και αγαθό τρόπο να βγάλουν γρήγορα και εν πολλοίς ακοπίαστα χρήματα. Κι αυτός δεν είναι άλλος παρά η κατάληψη νευραλγικής θέσης στο δημόσιο όπου ο "τυχερός" θα δουλεύει από λίγο έως καθόλου, θα παίρνει λεφτά από χίλια δυο επιδόματα και άλλα βοηθήματα και θα συνδυάζει κύρος και γκλάμουρ για να θρέψει το θηριώδες "εγώ" του το οποίο είναι απείρως μεγαλύτερο από το θηριώδες Τζιπ ή σκάφος που διαθέτει και το οποίο για να χορτάσει δεν του φτάνουν όλα τα μπαρμπούνια στις μαρίνες και τα κοψίδια στις χασαποταβέρνες.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με την θέση του δημοτικού συμβούλου ή οιαδήποτε συναφή διοικητική "καρέκλα". Κάποιος πρέπει να παράξει πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση, να κάνει έργα, να εκσυγχρονίσει την πόλη του, να μαζέψει τα σκουπίδια, να δημιουργήσει πολιτισμό, τέχνη και ψυχαγωγία για τους δημότες. Και βεβαίως αυτά πρέπει να τα φέρουν εις πέρας άνθρωποι καλλιεργημένοι, με ιδέες, οράματα, στόχους και με όρεξη για προσφορά. Σίγουρα τέτοιοι υπάρχουν και πρέπει να αμείβονται. Στην εποχή όμως της σκληρής λιτότητας πρέπει όλοι να σκεφτούμε απλά: Κανείς δημοτικός άρχοντας ή σύμβουλος δεν μπορεί να είναι ανώτερος από ένα γιατρό που "λιώνει" στις εφημερίες και παίρνει 1700 ευρώ με κίνδυνο να υποπέσει σε ιατρικό λάθος και να μπει φυλακή.
Οι τόσοι και τόσοι συμβασιούχοι δάσκαλοι (κυρίως οι ωρομίσθιοι) που τρέχουν από σχολείο σε σχολείο για να μαζέψουν προϋπηρεσία αμειβόμενοι με ψίχουλα, οι εκατοντάδες υπάλληλοι που προσφέρουν δουλειά σε ΚΕΠ και υπηρεσίες με μισθό κάτω από 1000 ευρώ και οι αμέτρητοι επιστήμονες στον ιδιωτικό τομέα που εργάζονται αντί "πινακίου φακής" και με την απειλή της ανεργίας, έχουν σίγουρα την αξία τους και δικαιούνται ένα καλύτερο αύριο.
Κάποτε ο Λόρδος Άκτον είχε πει οτι "η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα". Η λαχτάρα για εύκολο και γρήγορο χρήμα σε συνδυασμό με μια νοοτροπία του στιλ "κοίτα ποιός είμαι", έχει θρέψει γενιές και γενιές νεοελλήνων που ονειρεύονται την εύκολη, άνετη και προβεβλημένη ζωή.
Μόνο που κάποτε κάποιος πρέπει να φωνάξει προς όλους αυτούς την στιγμή ακριβώς που πάνε να πάρουν τα λεφτουδάκια τους από το γκισέ της τράπεζας και να τους πει με δικαιολογημένη αγανάκτιση, "Άσε κάτω το μισθό, ρε!"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου