Νόμος είναι το δίκιο της βαβούρας

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Παλιά έλεγαν, "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη". Τα τελευταία χρόνια όμως, εμφανίστηκε στην ωραία μας χώρα και το δίκιο της βαβούρας. Τι εννοώ; Το οτι μια θιγόμενη κοινωνική ομάδα, αντί να διαμαρτυρηθεί για κάποιες αδικίες που υφίσταται από το κράτος με τρόπο δυναμικό μεν αλλά κόσμιο δε, καταφεύγει σχεδόν πάντα στα άκρα, στον τραμπουκισμό και τη βια για να δηλώσει τα "δίκια" της.

Η εικόνα εκατοντάδων τουριστών που βάδιζαν πεζοί με τις αποσκευές τους προς το αεροδρόμιο Ηρακλείου σαν να ήταν πρόσφυγες επειδή οι οδηγοί ταξί είχαν "μπλοκάρει" τον αερολιμένα και δεν άφηναν τα πούλμαν να μπουν στον προαύλειο χώρο, είναι εξευτελιστική και απόλυτα μειωτική για την Κρήτη και την Ελλάδα γενικά. Φυσικά, οι φίλοι ταξιτζήδες ουδόλως ενδιαφέρονται αν θα χάσουν οι ξενοδόχοι, αν ακυρωθούν κρατήσεις κι αν οι ταλαιπωρημένοι τουρίστες μας περάσουν "γενεές δεκατέσσερις" όταν φτάσουν στις πατρίδες τους. Σημασία έχει να δείξουμε οτι έχουμε δύναμη, τσαμπουκά και φωνή και να αναγκάσουμε, ναι, να αναγκάσουμε την κοινωνία να μας ακούσει. 

Ας πάρουμε τα πράγματα από μια άλλη πλευρά. Υποθετικά, οι θιγόμενοι ιδιωτικοί υπάλληλοι που πέρνουν έναντι χρήματα εδώ και μήνες ή που μένουν απλήρωτοι, με την ίδια λογική πρέπει να πάρουν μαύρες σημαίες και φέρετρα (!) και να κάνουν καταλήψεις στα μαγαζιά που δουλεύουν. 

Παρομοίως , οι ξενοδοχοϋπάλληλοι πρέπει να μην αφήσουν κανένα τουρίστα να μπει στο δωμάτιό του και να κάνουν κατάσχεση στις αποσκευές τους επειδή κάποιοι ξενοδόχοι δεν τους πληρώνουν. 

Οι σερβιτόροι, πρέπει να αρνηθούν να σερβίρουν τον πελάτη και να κάτσουν στο τραπέζι μαζί του αρνούμενοι να τον αφήσουν να φύγει αν δεν τους δηλώσει συμπαράσταση και αν δεν τους αφήσει 40 ευρώ μπουρμπουάρ.

Η λίστα της παράνοιας θα μπορούσε να έχει πολλά παραδείγματα με ακόμη περισσότερες σουρεαλιστικές σκηνές. Όλοι θυμόμαστε τον πανικό με τα καύσιμα λόγω της απεργίας των βυτιοφορέων, τις ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα από τα μπλόκα των φορτηγατζήδων και των αγροτών, τις εικόνες Ρωμαϊκής αρένας στα ΙΚΑ με τις απεργίες των γιατρών. Κάθε μια όμως από αυτές, είτε αποτελεί κλαυσίγελο ή σοβαρό περιστατικό, έχει ανίκτυπο σε όλη τη χώρα και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που πολλά ξένα ΜΜΕ θεωρούν την Ελλάδα παραπαίουσα χώρα με κινδύνους σοβαρούς όσον αφορά την κοινωνική συνοχή και ειρήνη.

Κάποιος θα πει οτι οι κοινωνικοί αγώνες και οι κοινωνικές κατακτήσεις χρειάζονται θυσίες και δυναμισμό. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Με μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Τώρα δε ζούμε στις εποχές των εργατικών επαναστάσεων έναντι των εργοστασιαρχών. Η εργατική αλλοτρίωση και εκμετάλλευση ουδεμία σχέση έχει με το 19ο αιώνα. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα που κατά τα τελευταία χρόνια είδε τόσο πλούτο όσο ποτέ στην ιστορία της. Σε σημείο τέτοιο που μόλις προ δεκαετίας να καρδιοχτυπά όλη η χώρα για τις μετοχές και τη Σοφοκλέους και να ζει ένα πανζουρλισμό επενδύσεων και λήψης και διαβίβασης εντολών στο χρηματιστήριο. Τότε, θυμάμαι, σε κάθε συναλλαγή "παίζονταν" 300 δις δραχμές και βάλε. Που βρέθηκε τόσο χρήμα; Στις ταπεινές εργατικές συνοικίες; Στις κολεκτίβες και τα σοβιέτ των εργατών; Στα ορυχεία και τα εργοστάσια;

Άν για ένα άνοιγμα επαγγέλματος κάνουμε τόση βαβούρα φανταστείτε να φορολογήσει το κράτος και τις καταθέσεις ορισμένων ζάπλουτων προλετάριων....ούτε ο Λένιν δε θα μπορούσε να ελέγξει τις αντιδράσεις!