Τρεις διαπιστώσεις για την Ελλάδα

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Μετά την ημέρα - θρίλερ της 15ης Ιουνίου, είναι χρήσιμο να εξάγουμε μερικά συμπεράσματα για το πως πορεύεται η χώρα. Τα συμπεράσματα αυτά μπορούν να συμπεριληφθούν σε τρεις κύριες διαπιστώσεις.

Πρώτον, ο κ. πρωθυπουργός δείχνει να έχει ειλικρινείς προθέσεις αλλά δυσκολία στο να κυβερνήσει. Σε αυτό δεν συμβάλλουν τόσο οι "αγανακτισμένοι" αλλά όσοι εκ της κοινοβουλευτικής ομάδος σκέφτονται να μετοικήσουν στην ιδιωτική ζωή μετά από χρόνια δόξας και τιμών και αφού πλέον δεν μπορούν να αντικρύσουν τους ψηφοφόρους των περιφέρειών τους. 

Η ιδέα της διαπόμπευσης και της αδυναμίας να εξηγήσουν σε κάποιους εξαγριωμένους ψηφοφόρους το γιατί δεν είναι πια εύκολο ο βουλευτής να γίνεται ΟΑΕΔ ή Χρυσός Οδηγός στον οποίο βρίσκεις τα πάντα, κάνει ορισμένους να βάζουν σωσίβιο για να πηδήξουν από το πλοίο. Όμως, όσοι επιθυμούν να μην ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα καλό θα ήταν να αφήσουν τη βουλευτική τους έδρα για τους επιλαχόντες και να αφήσουν τις εκκεντρικότητες περί ανεξαρτητοποιήσεων και άλλων τέτοιων φαιδρών. Ουσιαστικά στις κρίσιμες στιγμές φαίνονται οι πολιτικοί και όχι σε εγκαίνια, γκαλά, δεξιώσεις και ομιλίες "κονσέρβα". 

Ο πρωθυπουργός λοιπόν φαίνεται οτι έλαβε σοβαρά υπόψη τις φυγόκεντρες δυνάμεις ορισμένων βουλευτών του και σκέφτηκε να ζητήσει συννενόηση και συναίνεση. Κι εδώ φτάνουμε στη δεύτερη διαπίστωση. Οτι η άσκηση πολιτικής εξακολουθεί στην Ελλάδα να θεωρείται παρτίδα σκακιού ή πόκερ. Σημασία δηλαδή για σχεδόν όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεν έχει η παραγωγή έντιμου διαλόγου με επιχειρήματα, ούτε καν η προσπάθεια ρεαλιστικής προσέγγισης της κρίσης αλλά η περιχαράκωση πίσω από ιδεολογίες ή η λαχτάρα να κουραστεί ο αντίπαλός μας για να τον ρίξουμε νοκ άουτ πιο εύκολα. Για πολλούς, η χαρά της πτώσης της κυβέρνησης έχει μεγαλύτερη σημασία από την εξαθλίωση της Ελληνικής κοινωνίας αν πτωχεύσει η χώρα.

Ξεχνούν κάποιοι οτι αν ο κ. Σαμαράς εκλεγεί ποτέ πρωθυπουργός, η Ελλάδα δεν θα έχει γίνει υπερδύναμη, δε θα διαθέτει πυρηνικά, δε θα έχει ΑΕΠ 5-6 τρις δολάρια, δεν θα έχει αναπτύξει βαριά βιομηχανία, δεν θα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Θα παραμένει μια χώρα με ελάχιστη γεωπολιτική σημασία και θα λειτουργεί σαν σταθμός τράνζιτ των μεγάλων παγκόσμιων παικτών όπως ανέκαθεν λειτουργούσε.

Τρίτη διαπίστωση είναι οτι εξακολουθούμε ως λαός να συμπεριφερόμαστε σπασμωδικά και ανώριμα. Στις μέρες μας το Διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα να περάσουμε τις θέσεις μας στην παγκόσμια κοινότητα εύκολα και δυναμικά. Μέχρι τώρα λίγοι στον κόσμο ξέρουν τι ταλαιπωρία με την ανεργία και τους φόρους υφίσταται ο μέσος Έλληνας. Ο κόσμος βλέπει μια χώρα που της δίνουν λεφτά να τη σώσουν αλλά αυτή επιμένει στις απεργίες, στο σαματά και στο σουβλάκι. 

Γιατι να μην οργανωθούν οι Έλληνες νέοι και όσοι έχουν γνώσεις για το Διαδίκτυο και να φτίαξουν φόρουμ, ομάδες προβληματισμού, ομάδες πληροφόρησης και αγώνα προς όλους τους μεγάλους οργανισμούς και ΜΜΕ του κόσμου; Τι ωφελεί η εικόνα της διαδηλώτριας να σπρώχνει την ασπίδα του αστυνομικού των ΜΑΤ που κάνει το γύρο του κόσμου; 

Κάποιος θα πει, αγώνας στον αγώνα, θα μας ακούσουν στο τέλος οι Ευρωπαίοι και οι δανειστές μας. Ενδεχομένως να συμβεί κι αυτό. Όμως, ενδεχομένως και να υπάρξει το ανάποδο αποτέλεσμα, δηλαδή να μας αφήσουν στην τύχη μας. Κι αν κάποιος πάλι πει οτι καλά είμαστε και στην τύχη μας, να θυμήσω οτι τα τελευταία 20 χρόνια, χιλιάδες αγρότες, άνεργοι, επιχειρήσεις έλαβαν επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις και δήμοι έκαναν έργα με λεφτά των Ευρωπαίων. Το να τους πούμε τώρα "ούστ, δε σας πάμε", είναι μεν μια κάποια λύσις αλλά μετά πρέπει να μάθουμε να είμαστε τίμιοι μεταξύ μας και να μοιραστούμε το μέλλον και της ευκαιρίες της χώρας μόνοι μας. Είμαστε ικανοί να φάμε εμείς και να φάει κι ο γείτονας; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω έντονα......