του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως κ. Πάγκαλος προανήγγειλε το κλείσιμο 40 δημόσιων οργανισμών καθότι οι διοικήσεις αυτών δεν απέστειλαν ως όφειλαν τα στοιχεία που τους ζήτησε η κυβέρνηση. Επίσης, ο κ. Πάγκαλος σχετικά με τη μονιμότητα στο Δημόσιο, είπε πως «πρέπει να περιοριστεί στην συνταγματική έννοια του όρου».
Το "ταμπού" της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ουδείς μέχρι πρότινος ετόλμα να το συζητήσει. Μετά τις εισηγήσεις της Τρόϊκας όμως και τη διαπίστωση οτι δε γίνεται ο δημόσιος τομέας να εισπράττει αυξανόμενα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό, η κυβέρνηση αποφάσισε να μπει στα "άδυτα" του δημοσίου τομέα.
Εδώ και πολλά χρόνια βιώναμε το απόλυτο παράλογο σχετικά με τις προσλήψεις στο Δημόσιο το οποίο παράλογο φανέρωνε τον έντονο διχασμό και εγωκεντρισμό της Ελληνικής κοινωνίας. Υπήρχε ένας παροξυσμός που άγγιζε την υστερία σχετικά με την επιθυμία χιλιάδων Ελλήνων να διοριστούν σε αυτό. Κάθε αναγγελία προκήρυξης θέσεων ισούτο περίπου με πανεθνικό συναγερμό και δημιουργούσε ένα απίστευτο αλαλούμ με αλαφιασμένους ανθρώπους που κουβαλούσαν δεκάδες (επικυρωμένα) χαρτιά και έτρεχαν από γραφείο σε γραφείο να πάρουν αιτήσεις, χαρτόσημα, σφραγίδες και αριθμούς πρωτοκόλλου.
Κατόπιν, πολλοί εξ αυτών έσπευδαν στο πλησιέστερο βουλευτικό γραφείο, έδιναν τον αριθμό πρωτοκόλλου και ήλπιζαν σε "παρέμβαση" του τοπικού βουλευτή. Περιττό είναι να πούμε οτι μαθηματικώς είναι αδύνατον να παρέμβουν 300 βουλευτές για 200 χιλιάδες αιτούμενους ενώ οι προκυρηχθείσες θέσεις δεν ξεπερνούσαν τις 100. Όμως, απτόητοι οι αιτούντες, απλά περίμεναν την επόμενη προκήρυξη.
Ήταν τόση η μανία με το Δημόσιο που ορισμένες φορές το κράτος "αναγκαζόταν" να εφεύρει φορείς και οργανισμούς για να στεγάσει κάποιους εκ των ολολυζόντων στρατιών που ζητούσαν "μια θέση στον ήλιο".
Και πολλά ΜΜΕ και ιδιαιτέρως τα έντυπα όμως, κάθε λίγο και λιγάκι και για να κάνουν μεγαλύτερο τιράζ δημοσίευαν ειδικά ένθετα γεμάτα με προκηρύξεις, πίνακες προσόντων, διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, συμβουλές ειδικών στα Human Resources, συμβουλές για σωστά βιογραφικά, κλπ.
Ουδείς μέμφεται τις συμβουλές για τα σωστά βιογραφικά ή το πως να είσαι ντυμένος για μια συνέντευξη. Στο 100% όμως των εξωφύλλων τους, αυτά τα ένθετα διαφήμιζαν θέσεις στο Δημόσιο και όχι "τα μυστικά του καλού μάνατζερ".
Επίσης, καταλυτικό ρόλο στη "Δημοσιο-μανία" έπαιξαν και οι παλαιότερες γενιές και οι γονείς της στρατιάς των αιτούντων. Οι οποίοι με το κλασικό "μπες Δημόσιο, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, λεφτά θα παίρνεις" και με την οδύσσεια ανεύρεσης του κατάλληλου "μέσου" έσπρωχναν τα παιδιά τους να παρακαλούν τον κάθε βουλευτή και να ξημεροβραδιάζονται καταθέτοντας αιτήσεις.
Το οξύμωρο όμως είναι οτι πολλοί εκ των όσων τελικά κατάφερναν να διοριστούν αντιμετώπιζαν τη χλεύη και την ειρωνία των μη διορισμένων. Είτε γιατί είχαν αναπτύξει "νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου" και δεν έδιναν και πολλή σημασία στον πολίτη ή γιατί οι "απέξω" θεωρούσαν τον υπάλληλο απλά "βυσματούχο", η απέχθεια προς πολλούς δημόσιους υπάλληλους ήταν και είναι δεδομένη.
Το "γαϊτανάκι" αυτό όμως έφτασε σε κρίσιμη καμπή όταν λόγω της κρίσης η χώρα καλείται να βάλει σε τάξη το δημόσιο τομέα. Να κρατήσει δηλαδή τους παραγωγικούς, έντιμους, απαραίτητους υπαλλήλους που διαθέτουν την εμπειρία, τα τυπικά προσόντα και το ήθος για να είναι υπάλληλοι του κράτους. Επιτέλους πρέπει να αποκτήσει σημασία ο όρος "χρήσιμος" έναντι του "μόνιμου".
Ο χρήσιμος υπάλληλος μπορεί να φέρει εις πέρας το καθήκον του χωρίς να περιμένει "μπαξίσια", "φακελάκια" και "γρηγορόσημα". Γνωρίζει το αντικείμενο της δουλειάς του και δίνει ακριβείς και χρήσιμες συμβουλές στον πολίτη αντί να του λέει "δεν είμαι εγώ αρμόδιος, πηγαίνετε στο γραφείο 10". Είναι πλήρως εξοικειωμένος με την τεχνολογία και δεν βλέπει τους υπολογιστές σαν εισβολή των Ντάλεκς στη Γη.
Προπαντώς, ο χρήσιμος υπάλληλος οφείλει να θυμάται οτι τον πληρώνει ο λαός κι όχι "το κράτος". Διότι αν κάποιος επικεντρωθεί στη μονιμότητα και στο οτι δεν θα τον κουνήσει ποτέ κανείς απ' την καρέκλα του, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του μικρό Καίσαρα και να συμπεριφέρεται αναλόγως.
Άν όμως η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διήρκεσε για εκατοντάδες χρόνια, ουδείς υπόσχεται στον "μικρό Καίσαρα" οτι η Ελλάς θα πρέπει να πληρώνει εσαεί μόνιμους αυτοκρατορίσκους.
Ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως κ. Πάγκαλος προανήγγειλε το κλείσιμο 40 δημόσιων οργανισμών καθότι οι διοικήσεις αυτών δεν απέστειλαν ως όφειλαν τα στοιχεία που τους ζήτησε η κυβέρνηση. Επίσης, ο κ. Πάγκαλος σχετικά με τη μονιμότητα στο Δημόσιο, είπε πως «πρέπει να περιοριστεί στην συνταγματική έννοια του όρου».
Το "ταμπού" της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ουδείς μέχρι πρότινος ετόλμα να το συζητήσει. Μετά τις εισηγήσεις της Τρόϊκας όμως και τη διαπίστωση οτι δε γίνεται ο δημόσιος τομέας να εισπράττει αυξανόμενα ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό, η κυβέρνηση αποφάσισε να μπει στα "άδυτα" του δημοσίου τομέα.
Εδώ και πολλά χρόνια βιώναμε το απόλυτο παράλογο σχετικά με τις προσλήψεις στο Δημόσιο το οποίο παράλογο φανέρωνε τον έντονο διχασμό και εγωκεντρισμό της Ελληνικής κοινωνίας. Υπήρχε ένας παροξυσμός που άγγιζε την υστερία σχετικά με την επιθυμία χιλιάδων Ελλήνων να διοριστούν σε αυτό. Κάθε αναγγελία προκήρυξης θέσεων ισούτο περίπου με πανεθνικό συναγερμό και δημιουργούσε ένα απίστευτο αλαλούμ με αλαφιασμένους ανθρώπους που κουβαλούσαν δεκάδες (επικυρωμένα) χαρτιά και έτρεχαν από γραφείο σε γραφείο να πάρουν αιτήσεις, χαρτόσημα, σφραγίδες και αριθμούς πρωτοκόλλου.
Κατόπιν, πολλοί εξ αυτών έσπευδαν στο πλησιέστερο βουλευτικό γραφείο, έδιναν τον αριθμό πρωτοκόλλου και ήλπιζαν σε "παρέμβαση" του τοπικού βουλευτή. Περιττό είναι να πούμε οτι μαθηματικώς είναι αδύνατον να παρέμβουν 300 βουλευτές για 200 χιλιάδες αιτούμενους ενώ οι προκυρηχθείσες θέσεις δεν ξεπερνούσαν τις 100. Όμως, απτόητοι οι αιτούντες, απλά περίμεναν την επόμενη προκήρυξη.
Ήταν τόση η μανία με το Δημόσιο που ορισμένες φορές το κράτος "αναγκαζόταν" να εφεύρει φορείς και οργανισμούς για να στεγάσει κάποιους εκ των ολολυζόντων στρατιών που ζητούσαν "μια θέση στον ήλιο".
Και πολλά ΜΜΕ και ιδιαιτέρως τα έντυπα όμως, κάθε λίγο και λιγάκι και για να κάνουν μεγαλύτερο τιράζ δημοσίευαν ειδικά ένθετα γεμάτα με προκηρύξεις, πίνακες προσόντων, διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, συμβουλές ειδικών στα Human Resources, συμβουλές για σωστά βιογραφικά, κλπ.
Ουδείς μέμφεται τις συμβουλές για τα σωστά βιογραφικά ή το πως να είσαι ντυμένος για μια συνέντευξη. Στο 100% όμως των εξωφύλλων τους, αυτά τα ένθετα διαφήμιζαν θέσεις στο Δημόσιο και όχι "τα μυστικά του καλού μάνατζερ".
Επίσης, καταλυτικό ρόλο στη "Δημοσιο-μανία" έπαιξαν και οι παλαιότερες γενιές και οι γονείς της στρατιάς των αιτούντων. Οι οποίοι με το κλασικό "μπες Δημόσιο, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, λεφτά θα παίρνεις" και με την οδύσσεια ανεύρεσης του κατάλληλου "μέσου" έσπρωχναν τα παιδιά τους να παρακαλούν τον κάθε βουλευτή και να ξημεροβραδιάζονται καταθέτοντας αιτήσεις.
Το οξύμωρο όμως είναι οτι πολλοί εκ των όσων τελικά κατάφερναν να διοριστούν αντιμετώπιζαν τη χλεύη και την ειρωνία των μη διορισμένων. Είτε γιατί είχαν αναπτύξει "νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου" και δεν έδιναν και πολλή σημασία στον πολίτη ή γιατί οι "απέξω" θεωρούσαν τον υπάλληλο απλά "βυσματούχο", η απέχθεια προς πολλούς δημόσιους υπάλληλους ήταν και είναι δεδομένη.
Το "γαϊτανάκι" αυτό όμως έφτασε σε κρίσιμη καμπή όταν λόγω της κρίσης η χώρα καλείται να βάλει σε τάξη το δημόσιο τομέα. Να κρατήσει δηλαδή τους παραγωγικούς, έντιμους, απαραίτητους υπαλλήλους που διαθέτουν την εμπειρία, τα τυπικά προσόντα και το ήθος για να είναι υπάλληλοι του κράτους. Επιτέλους πρέπει να αποκτήσει σημασία ο όρος "χρήσιμος" έναντι του "μόνιμου".
Ο χρήσιμος υπάλληλος μπορεί να φέρει εις πέρας το καθήκον του χωρίς να περιμένει "μπαξίσια", "φακελάκια" και "γρηγορόσημα". Γνωρίζει το αντικείμενο της δουλειάς του και δίνει ακριβείς και χρήσιμες συμβουλές στον πολίτη αντί να του λέει "δεν είμαι εγώ αρμόδιος, πηγαίνετε στο γραφείο 10". Είναι πλήρως εξοικειωμένος με την τεχνολογία και δεν βλέπει τους υπολογιστές σαν εισβολή των Ντάλεκς στη Γη.
Προπαντώς, ο χρήσιμος υπάλληλος οφείλει να θυμάται οτι τον πληρώνει ο λαός κι όχι "το κράτος". Διότι αν κάποιος επικεντρωθεί στη μονιμότητα και στο οτι δεν θα τον κουνήσει ποτέ κανείς απ' την καρέκλα του, μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του μικρό Καίσαρα και να συμπεριφέρεται αναλόγως.
Άν όμως η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διήρκεσε για εκατοντάδες χρόνια, ουδείς υπόσχεται στον "μικρό Καίσαρα" οτι η Ελλάς θα πρέπει να πληρώνει εσαεί μόνιμους αυτοκρατορίσκους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου