του Μανόλη Μπουχαλάκη
Κατά παράδοση, εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός των υπερβολών σχεδόν σε όλα. Πριν την οικονομική κρίση, όταν οι τράπεζες έστελναν κάθε μήνα στο σπίτι 5-6 καινούργιες και προ-εγκεκριμένες πιστωτικές κάρτες , αρκετοί συμπολίτες μας "τα' χασαν" με το εύκολο (δανεικό) χρήμα και άρχισε μια κούρσα σπατάλης και αμετροέπειας.
Θυμάμαι περίπτωση μιας κυρίας που "τίγκαρε" όλες τις πιστωτικές της κάρτες σε κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών, για να πάρει "πόντους" που θα της επέτρεπαν να αγοράσει κάποια προϊόντα δωρεάν. Τα δε ήδη αγορασθέντα, τα πουλούσε μετά από λίγο σε τιμές εξευτελιστικές για να μαζέψει μετρητά να πληρώνει τις κάρτες της.
Δεν είναι υπερβολή αν πούμε οτι συμπολίτες μας έφτασαν στο σημείο να έχουν 100 κάρτες "γεμάτες". Στην τηλεόραση, στην εκπομπή του κυρίου που σπεύδει να βοηθήσει υπερχρεωμένα σπίτια, ένας "παθών", είχε συσσωρεύσει δεκάδες χιλιάδες ευρώ χρέος αγοράζοντας πανάκριβα συστήματα ήχου που θα έκαναν κι ένα επαγγελματικό στούντιο να ζηλέψει.
Οι ιστορίες πιστωτικής "τρέλας" είναι τόσες και τέτοιου είδους, που κανείς ανατριχιάζει με την επιπολαιότητα των τραπεζών που τόσο εύκολα έδιναν δάνεια και κάρτες αλλά και με την απίστευτη ανοησία που "δέρνει" χιλιάδες συμπολίτες μας που ξόδεψαν τα δανεικά σε "λούσα" και τώρα οι τράπεζες έχουν βάλει τα dogs of war, τις εισπρακτικές εταιρείες, να κάνουν τη ζωή τους εφιαλτική.
Αναμφισβήτητα πολλοί Έλληνες ξόδεψαν χρήματα και σε πραγματικές ανάγκες, ή σε περιστατικά υγείας. Πέρα από αυτούς όμως, πολλαπλάσιοι παρασύρθηκαν από την απάτη του εύκολου δανεικού χρήματος και τώρα ξαφνικά ξύπνησαν και βρίσκονται σε μια εφιαλτική πραγματικότητα.
Αυτόματα, όμως, η "μπίλια" έκατσε στην ακριβώς απέναντι μεριά. Πολλοί "εξαπατημένοι" (από τον ίδιο τους τον εαυτό) άρχισαν να κλαψουρίζουν οτι δεν έχουν ούτε να φάνε. Μάλιστα μερικοί περιφέρουν τις ΙΝΟΧ κατσαρόλες τους στις πλατείες και τις επιδεικνύουν ως να είναι τα πειστήρια της φτώχιας τους. Πολλοί, δε, εξ αυτών, το βράδυ και μετά τη διαδήλωση θα κατηφορίσουν προς κανένα ταβερνάκι ή ουζερί για να φάνε κάτι μετά από μερικές ώρες διαμαρτυρίας.
Αυτή η παραφροσύνη δυστυχώς ζει και βασιλεύει. Δεν είναι οτι δεν έκλεισαν πολλά μαγαζιά και δεν απολύθηκαν πολλοί εργαζόμενοι ή οτι δε δυστύχησαν και δε δυστυχούν οικογένειες. Αυτοί όντως επλήγησαν και μαζί με αυτούς και πολλοί άλλοι. Αλλά αν η κατάσταση είναι όπως την περιγράφει ένα μέρος του πληθυσμού, τότε στα σούπερ μάρκετ ουδείς θα κυκλοφορούσε, ο Ερυθρός Σταυρός θα είχε στήσει αντίσκηνα έξω από κάθε πόλη και θα έκανε συσσίτια και στους δρόμους δεν θα έπρεπε πια να υπάρχουν αυτοκίνητα αλλά κάρα. Όταν σου λένε "δεν έχω να φάω" και παρακάτω περιμένει παρκαρισμένο το Μπε Εμ Βε, τι να σχολιάσει κανείς.
Όταν κάποιος κτυπά τις κατσαρόλες (η κόπια είναι εξ Αργεντινής) δεν μπορεί να "περάσει" την εικόνα της Ελλάδας ως Μπανγκλαντές ή Μπουρκίνα Φάσο διότι ακόμα υπάρχει άφθονο χρήμα στην τσέπη πολλών Ελλήνων και αυτό είναι εμφανέστατο. Ενδεικτικά αναφέρω πως ουδείς διαμαρτυρήθηκε όταν πληρώνει το ποτό στο κλαμπ ή την καφετέρια προς 7 ευρώ (προς θεού, όχι μολτ ουϊσκι και χλίδες, απλό τζιν τόνικ). Δεν είδα εκεί κανέναν να κτυπά τα καλαμάκια του ποτού προς ένδειξη διαμαρτυρίας. Ούτε όταν, όπως διαπίστωσα με τρόμο, σε εστιατόριο της πλάκας τη μέρα του Πάσχα οι επαίσχυντοι ιδιοκτήτες βάζουν τη μακαρονάδα 14 ευρώ.
Διαμαρτύρεται κανείς οταν θέλει να μείνει για 2-3 μέρες σε ένα απλό ξενοδοχείο για να ξεκουραστεί και του λένε με θράσος 80 ευρώ το δίκλινο τη χαμηλή περίοδο; Κι αν διαμαρτυρηθεί κανείς ουδόλως ενδιαφέρει τον ξενοδόχο διότι ξέρει οτι θα έρθουν άλλοι που θα "σκάσουν" τα λεφτά χωρίς μουρμούρες.
Άν λοιπόν ως λαός ακόμα θέλουμε να το παίζουμε "κουβαρντάδες" ενώ γνωρίζουμε οτι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων έχει φάει ή πρόκειται να φάει μειώσεις μισθών, μάλλον πρέπει να ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα. Το πρώτο πεδίο διαμαρτυρίας είναι απέναντι στα τέρατα της αισχροκέρδειας. Αυτοί είναι που πρώτα πρέπει να καταλάβουν οτι ο μέσος Έλληνας δεν έχει και δεν έχει διάθεση να ξοδεψει όσα ξόδευε πριν. Αλλά για να γίνει αυτό το πρώτο βήμα θα πρέπει εμείς να αλλάξουμε προσανατολισμό στη ζωή.
Αν πέσουν οι τιμές, ήδη η ποιότητα ζωής μας θα βελτιωθεί και τα χρήματά μας θα έχουν αξία. Εκτός κι αν περιμένουμε από τους πολιτικούς να πληρώσουν το λαϊφ στάϊλ που είχαμε και επίσης μαζί με αυτό και τα χρέη μας. Επειδή αυτό όμως δε θα γίνει ποτέ, ας κοιτάξουμε να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας ο κάθε πολίτης. Να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και προσγειωμένοι. Να αναζητήσουμε την παρέα, τα τραπέζια στο σπίτι ή το οικονομικό ταβερνάκι. Να αγοράσουμε στα παιδιά μας τα ρούχα, τα παπούτσια και τα παιχνίδια που χρειάζεται και όχι ένα μισθό στην ένδυση ενός παιδιού για να φαίνεται οτι το' χουμε στα "πούπουλα".
Να ζητήσουμε, τέλος, απο τους πολιτικούς μας να δημιουργήσουν ξανά ανάπτυξη με νέες θέσεις εργασίας και επενδύσεις και να απαιτήσουμε κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους. Και να βγάλουμε μια για πάντα από το μυαλό μας την ιδέα οτι με δανεικά μπορεί κανείς να γίνει σπουδαίος.
Όσο δε για τις διαμαρτυρίες με τις κατσαρόλες, υπάρχει το γνωστό "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου