του Μανόλη Μπουχαλάκη
Άλλη μια ευκαιρία να εκτονωθεί ο μέσος Έλληνας προσφέρει το κίνημα των Αγανακτισμένων (Indignados) που ξεκίνησε από την Ισπανία και έφτασε και στη χώρα μας που άλλωστε είναι γνωστό πόσο "εκστασιάζεται" με τις διαδηλώσεις και το σαματά γενικώς. Στην Αθήνα. στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη, παντού "εξαπλώνεται" η τάση για διαμαρτυρία έναντι στους πολιτικούς, στη λιτότητα, στην κρίση.
Η Ισπανία, αν και σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τον "καρπαζοεισπράκτορα" της Ευρώπης, την Ελλάδα, έχει ποσοστό ανεργίας σχεδόν 20% και μαστίζεται από τα απίθανα μέτρα λιτότητας που έχει πάρει η κυβέρνησή τους για να αποφύγουν "κλατάρισμα" του στυλ Ελλάδας κάτι το οποίο θα σήμαινε αυτομάτως το τέλος του Ευρώ και της ΟΝΕ αφού θα απαιτούντο εκατοντάδες δις Ευρώ για να "σωθεί" η Ισπανία. Και αν οι Γερμανοί ή οι Φινλανδοί "σαλτάρουν" ήδη με τα 110 δις ή μερικά επιπλέον που (ίσως) πάρουμε και απαιτούν να πουλήσουμε τα πάντα για να μη χάσουν τα Ευρώ τους, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι αντιδράσεις θα υπάρξουν αν η Ισπανία ζητήσει οικονομική στήριξη.
Από την πλευρά τους, οι Ισπανοί πολίτες έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται διότι και αυτοί "πληρώνουν" την αποτυχία της ΟΝΕ και του Ευρώ και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της χώρας ζουν στη φτώχεια. Επιπλέον, το μαζικό κίνημά τους πρέπει να το λάβει υπόψη όλη η Ευρώπη μπας και εννοήσουν οι ιθύνοντες να αλλάξουν εκ βάθρων το ως τώρα μοντέλο της ΟΝΕ. Και από την πλευρά μας, οφείλουμε να ενώσουμε τις φωνές μας με τους Ισπανούς και να δείξουμε οτι δεν ανταλάσσουμε ουδεμία ΟΝΕ με την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Παράλληλα, όμως, μέρος της αγανάκτησης ας είναι και προς τους όποιους συμπολίτες μας έκλεψαν το κράτος, σπατάλησαν πόρους με έργα, με υπεράριθμες προσλήψεις, με ρουσφέτια, με κομπίνες, με μίζες, με "κονέ" και κουμπάρους. Διότι στην τελική ανάλυση, αν τώρα αγκομαχούμε εξ αιτίας της Τρόϊκας, αυτό οφείλεται κυρίως στην ικανότητά μας να γινόμαστε αναξιόπιστοι ως χώρα, πότε με τα Greek statistics και πότε με τους φορτηγατζήδες, τους βενζινάδες, τα κινήματα "δεν πληρώνω", τους βολεμένους δημόσιους υπάλληλους, τους μεγαλοκαρχαρίες που δεν πληρώνουν ούτε ευρώ φόρο αλλά "εξαφανίζουν" τα λεφτά τους στο εξωτερικό και με τόσα άλλα.
Άν η αγανάκτηση είναι για να ζητήσουμε περισσότερη δικαιοσύνη, ανάπτυξη, ισονομία και εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, καλώς αγανακτούμε και καλώς διαμαρτυρόμαστε. Άν όμως δεν κάνουμε και μια αυτοκριτική ως λαός και να ζητήσουμε να μπει τέλος στην ανομία του "Ελληνάρα" τότε δε βλέπω σε τι θα διαφέρουν οι Έλληνες Intignados από το πανηγυράκι του Euro 2004 και τη διαφήμιση που όλοι οι Πορτογάλοι της πλατείας που είχε κατασκηνώσει ο Έλλην Σάββας ασχολούντο μαζί του μέχρι που έφυγε και ησύχασαν. Γιατί, οι "επαναστάσεις" πρέπει να έχουν σκοπό και αντικείμενο, αντί της εκτόνωσης και του σαματά.
Άλλη μια ευκαιρία να εκτονωθεί ο μέσος Έλληνας προσφέρει το κίνημα των Αγανακτισμένων (Indignados) που ξεκίνησε από την Ισπανία και έφτασε και στη χώρα μας που άλλωστε είναι γνωστό πόσο "εκστασιάζεται" με τις διαδηλώσεις και το σαματά γενικώς. Στην Αθήνα. στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη, παντού "εξαπλώνεται" η τάση για διαμαρτυρία έναντι στους πολιτικούς, στη λιτότητα, στην κρίση.
Η Ισπανία, αν και σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τον "καρπαζοεισπράκτορα" της Ευρώπης, την Ελλάδα, έχει ποσοστό ανεργίας σχεδόν 20% και μαστίζεται από τα απίθανα μέτρα λιτότητας που έχει πάρει η κυβέρνησή τους για να αποφύγουν "κλατάρισμα" του στυλ Ελλάδας κάτι το οποίο θα σήμαινε αυτομάτως το τέλος του Ευρώ και της ΟΝΕ αφού θα απαιτούντο εκατοντάδες δις Ευρώ για να "σωθεί" η Ισπανία. Και αν οι Γερμανοί ή οι Φινλανδοί "σαλτάρουν" ήδη με τα 110 δις ή μερικά επιπλέον που (ίσως) πάρουμε και απαιτούν να πουλήσουμε τα πάντα για να μη χάσουν τα Ευρώ τους, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι αντιδράσεις θα υπάρξουν αν η Ισπανία ζητήσει οικονομική στήριξη.
Από την πλευρά τους, οι Ισπανοί πολίτες έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται διότι και αυτοί "πληρώνουν" την αποτυχία της ΟΝΕ και του Ευρώ και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της χώρας ζουν στη φτώχεια. Επιπλέον, το μαζικό κίνημά τους πρέπει να το λάβει υπόψη όλη η Ευρώπη μπας και εννοήσουν οι ιθύνοντες να αλλάξουν εκ βάθρων το ως τώρα μοντέλο της ΟΝΕ. Και από την πλευρά μας, οφείλουμε να ενώσουμε τις φωνές μας με τους Ισπανούς και να δείξουμε οτι δεν ανταλάσσουμε ουδεμία ΟΝΕ με την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Παράλληλα, όμως, μέρος της αγανάκτησης ας είναι και προς τους όποιους συμπολίτες μας έκλεψαν το κράτος, σπατάλησαν πόρους με έργα, με υπεράριθμες προσλήψεις, με ρουσφέτια, με κομπίνες, με μίζες, με "κονέ" και κουμπάρους. Διότι στην τελική ανάλυση, αν τώρα αγκομαχούμε εξ αιτίας της Τρόϊκας, αυτό οφείλεται κυρίως στην ικανότητά μας να γινόμαστε αναξιόπιστοι ως χώρα, πότε με τα Greek statistics και πότε με τους φορτηγατζήδες, τους βενζινάδες, τα κινήματα "δεν πληρώνω", τους βολεμένους δημόσιους υπάλληλους, τους μεγαλοκαρχαρίες που δεν πληρώνουν ούτε ευρώ φόρο αλλά "εξαφανίζουν" τα λεφτά τους στο εξωτερικό και με τόσα άλλα.
Άν η αγανάκτηση είναι για να ζητήσουμε περισσότερη δικαιοσύνη, ανάπτυξη, ισονομία και εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, καλώς αγανακτούμε και καλώς διαμαρτυρόμαστε. Άν όμως δεν κάνουμε και μια αυτοκριτική ως λαός και να ζητήσουμε να μπει τέλος στην ανομία του "Ελληνάρα" τότε δε βλέπω σε τι θα διαφέρουν οι Έλληνες Intignados από το πανηγυράκι του Euro 2004 και τη διαφήμιση που όλοι οι Πορτογάλοι της πλατείας που είχε κατασκηνώσει ο Έλλην Σάββας ασχολούντο μαζί του μέχρι που έφυγε και ησύχασαν. Γιατί, οι "επαναστάσεις" πρέπει να έχουν σκοπό και αντικείμενο, αντί της εκτόνωσης και του σαματά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου