Μπλα, μπλα, μπλα... άλλοτε με βαθειά νοήματα, άλλοτε «φούσκες» κάποιων που απλά θέλουν να... φανούν.
Ο Ελληνας της σημερινής εποχής όταν του δοθεί η ευκαιρία-και καλώς του δίνεται δημοκρατία έχομε-είτε θα γράψει σε κάποια εφημερίδα, περιοδικό, blog, ή θα στηθεί σε όποια πλατεία ή πεζοδρόμιο δει μικρόφωνο για να πει τη γνώμη του.
Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι ότι όλοι μας λέμε τη γνώμη μας ή μάλλον έχομε γνώμη επί παντός επιστητού. Ολοι μέσα σε ένα λεπτό γινόμαστε ειδικοί "οικονομολόγοι», «σεισμολόγοι», «πολιτειολόγοι» και όλα τα σε ... όγοι και ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία προφανώς ήταν, είναι και αν δεν αλλάξουμε μυαλά και θα είναι τελικά «ΡΟΥΣΦΕΤΟΛΟΓΟΙ»!!!
Γιατί διαμαρτυρόμαστε για τα τεκταινόμενα στη χώρα μας?
Σκεφθήκαμε μήπως φταίμε εμείς οι ίδιοι που οι ... άλλοι τα έφαγαν? Εμείς δεν είμαστε που πέσαμε στην παγίδα του ενός εκάστοτε πιστεύοντας τα χίλια μύρια «παραμυθάκια» τους με τις δικές τους «Κοκκινοσκουφίτσες»? Ετσι βολευόμασταν στα... κρεβατάκια μας, μάς έπαιρνε ο... ύπνος και ξανά «προς τη δόξα τραβούσαμε». Κι όταν ξυπνήσαμε απ’ αυτά τα παραμυθάκια μας φταίει ξαφνικά το σύστημα, αυτό που εμείς επιλέγαμε όλα τα χρόνια, μας φταίει ο διπλανός, ο φίλος, ο αδελφός, ο γείτονας, ο σύντροφος. Κι οι αυτοχειρίες δεν έχουν σταματημό... Κι όλα αυτά γιατί? Γιατί λείπει παντελώς η αυτοκριτική από τον καθένα μας. Γιατί είναι πολύ εύκολο να δίνεις το πιόνι στον αντίπαλο να κάνει την κίνηση ματ, από το να μπεις σε σκέψεις και να την κάνεις εσύ ο ίδιος.
Γιατί γινόμαστε Ελληνες πατριώτες σε κάθε εξόδιο ακολουθία κάποιου επιφανούς προσώπου της πόλης μας ή της χώρας μας (λες και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι επιφανείς), και αμέσως σπεύδουμε να λέμε τη γνωστή λέξη «άξιος!». Τι ειρωνία!!! Που είμασταν όλοι εμείς όταν αυτός ο... άξιος προφανώς να είχε και τη δική μας ανάγκη για ένα λόγο παρηγοριάς στο δικό του πρόβλημα? Και μετά ακολουθούν αναλύσεις επί αναλύσεων, λόγοι και λογίδια.... Κι ανάμεσα στα πλήθη πολλοί ούτε καν ήξεραν την όψη του εκλιπόντος άξιου.
Ακόμα κι εκεί έλλειψη αυτοκριτικής. Ακόμα και εκεί που όλοι πρέπει να υποκλινόμαστε. Στο ύστατο χαίρε, στο τελευταίο αντίο. Ακόμα κι εκεί... Ο αληθινός πόνος, η αληθινή αυτοκριτική, σε όλες τις περιστάσεις, πάντα και παντού είναι βουβή, γιατί πολύ απλά εκφράζεται με πράξεις κι όχι με λόγους, λογίδια, παραμυθάκια...
Κι εγώ απλή υπάλληλος ίσως είμαι, που ποτέ δεν ζήτησα τίποτα και από κανέναν «μεγάλο» της χώρας μας, όμως φταίω γιατί όλα τα χρόνια από τότε που απέκτησα το δικαίωμα του εκλέγειν, πίστεψα με τη σειρά μου στα παραμυθάκια τους... Οι λίγοι έτρωγαν κι αφού χόρταιναν μας κοίμιζαν με... τους 7 νάνους.
Ας κάνω λοιπόν κι εγώ την αυτοκριτική μου. Καιρός είναι...
ΕΛΕΝΗ Δ. ΜΠΟΥΧΑΛΑΚΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου