του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου βάλλεται πανταχόθεν επειδή λέγεται οτι επί 19 χρόνια αμείβεται με 1600 Ευρώ χωρίς να εργάζεται. Στις πρόσφατες δε διαδηλώσεις, μέλη του ΔΣ του εργατικού κέντρου απειλήθηκαν με προπηλακισμούς και άκουσαν τα "εξ αμάξης" από διαδηλωτές.
Η αλήθεια είναι οτι η κρίση έχει ευαισθητοποιήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και όσοι συνδικαλιστές στο παρελθόν διαβιούσαν άνετοι και αμειβόμενοι με την ανοχή αλλά και τη στήριξη των πολιτών, τώρα καλούνται να προσέχουν πως πορεύονται διότι όταν κάποιος ψάχνει για δουλειά, είναι αφύσικο να περιμένει στήριξη από οποιοδήποτε συνδικαλιστή ξέρει μόνο να "τα χώνει" σε υπουργούς on camera και μετά να πίνουν μαζί ουζάκια ή αυτόν που ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" όταν οι σχέσεις που διατηρεί με τους εργοδότες είναι φιλικότατες.
Τα δεινά του συνδικαλισμού στην περίοδο της κρίσης δεν φαίνονται να έχουν τέλος, καθώς γνωρίζω οτι σε επιχειρήσεις που έχουν "πέσει" μειώσεις μισθών 40% (χωρίς βεβαίως να μειωθεί η εργασία), οι συνδικαλιστές σφυρίζουν κλέφτικα και παροτρύνουν τους εργαζόμενους να μείνουν πράοι και ησύχιοι μέχρι ποιός ξέρει πότε. Το οποίο βέβαια εμπεριέχει τον κίνδυνο σε κάποια στιγμή να εξεγερθούν οι εργαζόμενοι και να αρχίσουν στις "φιλοφρονήσεις" αμφότερους συνδικαλιστές και εργοδότες.
Κάποιος πολύ έγκυρα σχολίασε οτι στην Αμερική, πατρίδα ενός άλλοτε κραταιού συνδικαλισμού, οι αντεργατκοί νόμοι ψηφίζονται πανεύκολα, δείχνοντας οτι τα συνδικάτα είτε έχασαν τη διαπραγματευτική τους δύναμη ή τα βρήκαν με τους εργοδότες με ανταλλάγματα για τους ίδιους τους συνδικαλιστές.
Άν και ο συνδικαλισμός θεωρείται από τους "ιερότερους" θεσμούς στην ανθρώπινη κοινωνία και στο παρελθόν πέτυχε να βγάλει τους εργαζόμενους από το βούρκο της εργασιακής σκλαβιάς, είναι μάλλον πασιφανές οτι στον 21ο αιώνα ελάχιστα θα έχουν απομείνει από τη δυναμική του και την αποτελεσματικότητά του.
Είναι λογικό οτι ουδείς έχει αντίρρηση να αμείβονται οι συνδικαλιστές για τους αγώνες τους. Άλλωστε για αυτό και εκλέγονται. Για να αγωνίζονται υπέρ των εργαζομένων και κατά των αυθαιρεσιών και παρανομιών των εργοδοτών, όταν βέβαια αυτές προκύπτουν. Ο συνδικαλιστής δεν επιτρέπεται να είναι ένας ακόμη αργόμισθος που δημιουργεί "κονέ" και τα έχει με όλους καλά. Τοιαύτοι "εργατοπατέρες" πρέπει τάχιστα να επιστρέφουν στο σπίτι τους και ακόμα καλύτερα στην οικοδομή με τα μπετά για να θυμηθούν τι εστί εργατικός ιδρώτας.
Από την άλλη τιμή και στήριξη πρέπει σε όσους με κίνδυνο της ζωής τους κοπίασαν για να δουν οι εργαζόμενοι ένα καλύτερο αύριο. Το παράδειγμα του Λούϊ Τίκα, του Κρητικού εργάτη που θυσιάστηκε στην Αμερική για τους συναδέλφους του και έγινε θρύλος, πρέπει να εμπνέει και σήμερα. Διότι και οι καιροί αλλάζουν, και οι θέσεις αδειάζουν. Ουδείς μπορεί να δεθεί με αλυσίδες στην καρέκλα του συνδικαλιστή για να περνά καλά μόνο αυτός. Διότι, με τον καιρό θα βρει μπροστά του αυτούς που υποτίθεται πήγαινε να υποστηρίξει.
Το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου βάλλεται πανταχόθεν επειδή λέγεται οτι επί 19 χρόνια αμείβεται με 1600 Ευρώ χωρίς να εργάζεται. Στις πρόσφατες δε διαδηλώσεις, μέλη του ΔΣ του εργατικού κέντρου απειλήθηκαν με προπηλακισμούς και άκουσαν τα "εξ αμάξης" από διαδηλωτές.
Η αλήθεια είναι οτι η κρίση έχει ευαισθητοποιήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και όσοι συνδικαλιστές στο παρελθόν διαβιούσαν άνετοι και αμειβόμενοι με την ανοχή αλλά και τη στήριξη των πολιτών, τώρα καλούνται να προσέχουν πως πορεύονται διότι όταν κάποιος ψάχνει για δουλειά, είναι αφύσικο να περιμένει στήριξη από οποιοδήποτε συνδικαλιστή ξέρει μόνο να "τα χώνει" σε υπουργούς on camera και μετά να πίνουν μαζί ουζάκια ή αυτόν που ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" όταν οι σχέσεις που διατηρεί με τους εργοδότες είναι φιλικότατες.
Τα δεινά του συνδικαλισμού στην περίοδο της κρίσης δεν φαίνονται να έχουν τέλος, καθώς γνωρίζω οτι σε επιχειρήσεις που έχουν "πέσει" μειώσεις μισθών 40% (χωρίς βεβαίως να μειωθεί η εργασία), οι συνδικαλιστές σφυρίζουν κλέφτικα και παροτρύνουν τους εργαζόμενους να μείνουν πράοι και ησύχιοι μέχρι ποιός ξέρει πότε. Το οποίο βέβαια εμπεριέχει τον κίνδυνο σε κάποια στιγμή να εξεγερθούν οι εργαζόμενοι και να αρχίσουν στις "φιλοφρονήσεις" αμφότερους συνδικαλιστές και εργοδότες.
Κάποιος πολύ έγκυρα σχολίασε οτι στην Αμερική, πατρίδα ενός άλλοτε κραταιού συνδικαλισμού, οι αντεργατκοί νόμοι ψηφίζονται πανεύκολα, δείχνοντας οτι τα συνδικάτα είτε έχασαν τη διαπραγματευτική τους δύναμη ή τα βρήκαν με τους εργοδότες με ανταλλάγματα για τους ίδιους τους συνδικαλιστές.
Άν και ο συνδικαλισμός θεωρείται από τους "ιερότερους" θεσμούς στην ανθρώπινη κοινωνία και στο παρελθόν πέτυχε να βγάλει τους εργαζόμενους από το βούρκο της εργασιακής σκλαβιάς, είναι μάλλον πασιφανές οτι στον 21ο αιώνα ελάχιστα θα έχουν απομείνει από τη δυναμική του και την αποτελεσματικότητά του.
Είναι λογικό οτι ουδείς έχει αντίρρηση να αμείβονται οι συνδικαλιστές για τους αγώνες τους. Άλλωστε για αυτό και εκλέγονται. Για να αγωνίζονται υπέρ των εργαζομένων και κατά των αυθαιρεσιών και παρανομιών των εργοδοτών, όταν βέβαια αυτές προκύπτουν. Ο συνδικαλιστής δεν επιτρέπεται να είναι ένας ακόμη αργόμισθος που δημιουργεί "κονέ" και τα έχει με όλους καλά. Τοιαύτοι "εργατοπατέρες" πρέπει τάχιστα να επιστρέφουν στο σπίτι τους και ακόμα καλύτερα στην οικοδομή με τα μπετά για να θυμηθούν τι εστί εργατικός ιδρώτας.
Από την άλλη τιμή και στήριξη πρέπει σε όσους με κίνδυνο της ζωής τους κοπίασαν για να δουν οι εργαζόμενοι ένα καλύτερο αύριο. Το παράδειγμα του Λούϊ Τίκα, του Κρητικού εργάτη που θυσιάστηκε στην Αμερική για τους συναδέλφους του και έγινε θρύλος, πρέπει να εμπνέει και σήμερα. Διότι και οι καιροί αλλάζουν, και οι θέσεις αδειάζουν. Ουδείς μπορεί να δεθεί με αλυσίδες στην καρέκλα του συνδικαλιστή για να περνά καλά μόνο αυτός. Διότι, με τον καιρό θα βρει μπροστά του αυτούς που υποτίθεται πήγαινε να υποστηρίξει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου