Μεταναστευτικές σκέψεις

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Απ' αρχής της Ιστορίας, ο άνθρωπος μεταναστεύει. Οι καιρικές συνθήκες, η αναζήτηση τροφής, ο πόλεμος, οι ασθένειες, το εμπόριο, δεκάδες είναι οι λόγοι που σπρώχνουν τον άνθρωπο στην αναζήτηση μιας ανεκτότερης ζωής. 

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο σύγχρονος κόσμος βίωσε μια πρωτοφανή μεταναστευτική κίνηση αφού πολλοί θεώρησαν τις δυτικές χώρες ως γη της επαγγελίας σε σχέση με τις στερήσεις που βίωναν επί κομμουνιστικών καθεστώτων. 

Απότοκοι της νέας αυτής τάξης πραγμάτων είναι και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή. Οι δυτικές δυνάμεις θέλουν εναγωνίως να εξασφαλίσουν πλουτοπαραγωγικές πηγές και προσκείμενα σε αυτές καθεστώτα για να αποφευχθεί οποιοσδήποτε κίνδυνος πολέμου στο μέλλον.

Η Συρία είναι ένα από τα παρεπόμενα αυτής της προσπάθειας των δυτικών χωρών. Με πρόφαση το Ισλαμικό Κράτος, διάφορες χώρες της δύσης μαζί και η Τουρκία θεωρούν πως το καθεστώς Άσαντ δεν μπορεί να μείνει στη θέση του. Το Ισραήλ επίσης δεν θα έβλεπε με κακό μάτι ένα "μετριοπαθές" καθεστώς όπως στην Αίγυπτο που επέδρασαν τεράστιες επιρροές για να διαδεχθεί  τον Μουμπάρακ ένα μετριοπαθές στρατιωτικό σύστημα.

Το μεγάλο λοιπόν πείραμα της Συρίας έσπρωξε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους προς την Ευρώπη και δημιούργησε τεράστια μεταναστευτικά κύματα. Ενώ μέχρι πρότινος κυρίως άτομα από την Αφρική ή το Πακιστάν - Μπαγκλαντές "πολιορκούσαν" τα Ευρωπαϊκά σύνορα, τώρα μπήκαν στο "χορό" και οι εκπατρισθέντες Σύριοι. 

Η ζωή ενός μετανάστη είναι κάθε άλλο από ρόδινη. Πληρώνουν δουλέμπορους να τους μεταφέρουν με σαπιοκάραβα που συχνά βουλιάζουν, τους περιμένουν αστυνομίες, γκετοποίηση, φύλαξη σε άτυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τέλος, αν τα καταφέρουν, τους περιμένουν με ανυπομονησία ολόκληρα συστήματα στην Ευρώπη. Αυτές οι άλλου τύπου μαφίες, περιμένουν τους εξαθλιωμένους για να τους δώσουν μεροκάματα - ψίχουλα, να εκμεταλλευθούν τις γυναίκες τους και να τους κρατήσουν σκλάβους.

Ταυτόχρονα, η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών δύσκολα θα αφομοιωθεί και καθημερινά θα αντιμετωπίζουν κρυφό και ανοικτό ρατσισμό. Η κοινωνική δυσφορία υπάρχει κίνδυνος να πέσει πάνω και στους ήδη υπάρχοντες, νομοταγείς και καταρτισμένους μετανάστες από διάφορες ομάδες φυλετικής και εθνοτικής καθαρότητας που βρίσκονται σε όλα τα κράτη, ακόμα και στα Σκανδιναβικά.

Το ζήτημα της μετανάστευσης υπό μαζική κλίμακα είναι υπερβολικά πολύπλοκο για να αναλυθεί ή να λυθεί σε ένα άρθρο ή αφιέρωμα. Όμως, υπάρχουν μερικά μέτρα που μπορούν να ληφθούν, όπως: 

• Η απορρόφηση του μεγαλύτερου μέρους των μεταναστών από τις γειτονικές χώρες σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους με παροχή στέγης,τροφής, φαρμάκων, ρουχισμού και εμβολίων. Ο συντονισμός της προσπάθειας μπορεί να γίνει από τον ΟΗΕ, τη Γιούνισεφ και άλλες ΜΚΟ. Εφόσον η Συρία μπορέσει να αποτινάξει το Ισλαμικό Κράτος, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
• Οι όμορες χώρες να μην μπουν στον πειρασμό να φορτώσουν το βάρος στην Ευρώπη αλλά με την οικονομική ενίσχυση και υλικοτεχνική υποδομή που η Ευρώπη θα παρέχει, θα κρατήσουν τις δύστυχες μάζες μακριά από τους δουλέμπορους και τους τραγικούς πνιγμούς.
• Η Ευρώπη μπορεί μέσω συνεργασιών με τη Συρία και όσα κράτη πλήττονται από πολέμους, να καταρτίσει λίστες ανθρώπων που διαθέτουν επαγγελματική και επιστημονική κατάρτιση για να εργαστούν στην Ευρώπη. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύτιμοι, δεν γκετοποιούνται, δεν έχουν τάση στο μικρο-έγκλημα και αφομοιώνονται γρηγορότερα προσφέροντας πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό στην Ευρώπη
• Τέλος, μέσω μιας ειδικής κλήρωσης σαν την πράσινη κάρτα στις ΗΠΑ, να επιλέγονται τυχαία ένας αριθμός ατόμων που θα δικαιούνται άδεια παραμονής και εργασίας στην Ε.Ε. Αυτοί οι άνθρωποι, αν υποθέσουμε πως είναι 50.000 το χρόνο, δεν δημιουργούν επ' ουδενί πρόβλημα στις Ευρωπαϊκές χώρες αφού μπορούν γρήγορα να απορροφηθούν χωρίς να δημιουργείται το χάος της μαζικής μετανάστευσης

Με βάση τα παραπάνω, το τωρινό πρόβλημα λύνεται μεσοπρόθεσμα, μέχρι να ξανασκεφτούν οι ασχολούμενοι με τα γεωπολιτικά παίγνια τι θα πράξουν με το καθεστώς Άσαντ. Προπάντων όμως, το Ισλαμικό Κράτος πρέπει να αντιμετωπιστεί και η προσφιλής τάση υπονόμευσης των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή να λάβει ένα τέλος.