του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στην Ελλάδα ασχολούμεθα επί του παρόντος με τις σκαφάτες διακοπές του Μηταράκη, με τον καύσωνα και με το αγαπημένο μας σπορ των εκλογών, έστω και αυτοδιοικητικών. Αρεσκόμεθα στο να μιλάμε για υποψήφιους, τι ποσοστά θα βγάλουν, γιατί μπήκαν στην πολιτική, ποιός τους στηρίζει, αν θα κάνουν έργο και άλλα παρόμοια.
Και γιατί όχι άλλωστε, μια μικρή χώρα είμαστε που αν και έχει αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, δεν έχει ωστόσο ουδένα λόγο στα τεκταινόμενα στα βαθιά θεμέλια των κοσμοϊστορικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα σε κρίσιμες περιοχές του πλανήτη.
Φυσικά, δεν μιλάμε για την Ουκρανία. Εκεί ο πόλεμος αργά ή γρήγορα θα τελειώσει, οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές θα διατηρήσουν τις θέσεις τους με την Ουκρανία σαφώς ηττημένη. Παράλληλα η Ρωσία θα έχει χάσει τεράστιο κεφάλαιο αξιοπιστίας και θα θεωρείται πλέον μια ιμπεριαλιστικού τύπου δύναμη που ξεκίνησε και επίσημα τον Ψυχρό Πόλεμο νούμερο δύο.
Δεν μιλάμε επίσης για τα άλλα κλασικά hotspots του πλανήτη όπως Κίνα, Ιράν, Ταϊβάν κλπ. Αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Όμως, δύο μέτωπα αξίζουν την προσοχή του απλού ανθρώπου που γνωρίζει λίγη ιστορία.
Το πρώτο είναι η ακραία δεξιά στροφή της Ισραηλινής κυβέρνησης που θέλει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το δικαστικό σύστημα και περνάει νόμους που το παρακάμπτουν. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και πραξικόπημα. Για την ώρα όμως, οι Αμερικανοί που δίνουν περίπου 4 δισεκατομμύρια δολάρια κατ' έτος στο Ισραήλ για την άμυνα του, κάνουν απλά ότι ανησυχούν για τις εκεί εξελίξεις.
Η λέξη "ανησυχία" όμως από μόνη της είναι μια τελείως "νερόβραστη" και ανούσια έννοια. Άν μπορείς να κάνεις κάτι να αλλάξεις τη στροφή μιας παραδοσιακά δημοκρατικής χώρας προς τον απολυταρχισμό και τον εθνικισμό και δεν το κάνεις, το επόμενο βήμα μπορεί να σε βρει απροετοίμαστο και οι εξελίξεις μπορεί να σου δημιουργήσουν πολύ μεγαλύτερη ανησυχία και σίγουρα αυτό δεν θα σου αρέσει καθόλου.
Μια υπερορθόδοξη κυβέρνηση στο Ισραήλ θα δημιουργήσει ένα "εβραϊκό Ιράν" και θα κάνει τους αγιατολλάχ στην Τεχεράνη να σκάνε στα γέλια. Αλλά πέραν του αστείου και του ειρωνικού του πράγματος, στην πράξη μπορεί να υπάρξουν τεράστια προβλήματα για τους Παλαιστίνιους.
Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος προσάρτησης της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ και δεκαετίες μεσολαβήσεων από τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη θα πάνε περίπατο καθώς μια νέα Ιντιφάντα με χιλιάδες νεκρούς εκατέρωθεν θα λάβει χώρα. Αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ δημοκρατικές δυνάμεις έχουν δηλώσει πως δεν θα συμμετάσχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις αν ο πρωθυπουργός Νετανιάχου δεν αλλάξει μυαλά.
Φαντάζεται κανείς μια διχασμένη Ισραηλινή κοινωνία στα όρια του εμφυλίου να κληθεί να αντιμετωπίσει ένα νέο πόλεμο με τις Ισλαμικές εξτρεμιστικές ομάδες Χεζμπολάχ και Χαμάς; Και σε μια τέτοια περίπτωση, θα σπεύσει η Αμερική να ταχθεί με το μέρος του Ισραήλ αφού θα έχουν αθετηθεί εκ μέρους του συμφωνίες δεκαετιών; Ποιός Αμερικανός πρόεδρος θα αντέξει μια τέτοια κατάσταση; Πόσα νέα προσφυγικά κύματα θα δημιουργηθούν προς την Ευρώπη και πόσο θα αντέξει η Γηραιά Ήπειρος που ήδη ταλανίζεται από αντι-μεταναστευτικά αισθήματα και ακροδεξιά κόμματα;
Αλλά πάμε και στο δεύτερο και σοβαρότερο κομμάτι τις υφηλίου που συντελούνται εξαιρετικά ανησυχητικές εξελίξεις.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες για πρώτη φορά στην ιστορία τους βρίσκονται προ του φάσματος μιας δικής τους δικτατορικής κυβέρνησης. Ο Τζο Μπάϊντεν είναι πλέον υπέργηρος για πρόεδρος και τυχόν νέα υποψηφιότητα του στις επόμενες εκλογές θεωρείται οτι δεν θα τον οδηγήσει σε επανεκλογή,
Η βαθύτατα διχασμένη κοινωνία της Αμερικής όμως, έχει φτάσει σε σημείο βρασμού και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που έχουν δημιουργηθεί μετά τον Αμερικάνικό Εμφύλιο το 19ο αιώνα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, πλήρως αποτυχημένος πρόεδρος και ανίκανος για το αξίωμα αυτό, κατηγορείται για τη στάση που έλαβε χώρα το 2021 με τους οπαδούς του να εισβάλλουν στο Καπιτώλιο σε μια σοκαριστική στιγμή για την Αμερική. Διάφοροι νομικοί θεωρούν πως θα τη γλιτώσει και αυτή τη φορά μετά τις άλλες δύο διώξεις που του ασκήθηκαν.
Άν καταφέρει και γλιτώσει από το νόμο, τα πενήντα εκατομμύρια οπαδών του θα τον αγιοποιήσουν αμέσως και θα απαιτήσουν από αυτόν να κάνει τις ΗΠΑ "μεγάλες ξανά" δηλαδή να πάρει εκτεταμένες εξουσίες, να διώξει ποινικά τους πολιτικούς του αντιπάλους και να επιβάλλει τη θέληση του σε όλη τη χώρα.
Άν αυτά πριν λίγα χρόνια ακούγονταν σαν κεφάλαια από το "1984" του Όργουελ, ωστόσο σήμερα φαντάζουν πολύ ρεαλιστικά. Η Αμερική που πέρασε αιματηρά χρόνια για να δώσει δικαιώματα στους μαύρους και στις μειονότητες, η Αμερική που νίκησε τους σκοτεινούς χρόνους του εμφυλίου, του φυλετικού μίσους, του οικονομικού κράχ και του Μακαρθισμού, φτάνει στο σημείο μηδέν ξανά, σαν να μην έγιναν όλα αυτά τα τελευταία 160 χρόνια.
Ποιός αλήθεια θα μείνει αλώβητος σε ένα ενδεχόμενο ανεπίσημης ίσως αλλά κατ' ουσίαν πραγματικής δικτατορίας στην Αμερική υπό τον Τραμπ; Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έχει μετατραπεί σε άντρο οπορτουνιστών και εγωκεντρικών ανθρώπων που θέλουν να κάνουν το χατήρι των πιο συντηρητικών και οπισθοδρομικών στοιχείων των ΗΠΑ.
Αλλά αν στο Ισραήλ γίνονται ειρηνικές διαδηλώσεις κατά του απολυταρχισμού, στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι πέραν του φρενοκομείου καθώς οι πολίτες έχουν πάνω από 300 εκατομμύρια όπλα στα σπίτια τους και μάλιστα βαρύ οπλισμό και όχι πιστόλια και καραμπίνες.
Με εντολή ενός ηγέτη όπως ο Τραμπ, οι οπλισμένες πολιτοφυλακές θα μπορούν να σκοτώνουν τους αντιφρονούντες ή να έρχονται σε ένοπλη αντιπαράθεση μαζί τους με τον Αμερικανικό στρατό να μην ξέρει τι να κάνει.
Προφανώς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο όλος ο πλανήτης θα επηρεαστεί και η οικονομική ισχύς των ΗΠΑ θα τεθεί υπό αμφισβήτηση. Ποιός μπορεί να προδικάσει τι κοινωνικές εκρήξεις και ανεργία θα υπάρξει σε μια Αμερική Οργουελική που θα την κυβερνούν φανατικοί με τα αυτόματα τυφέκια και τη Βίβλο;
Αυτή η δυστοπική κοινωνία δεν είναι καθόλου μακριά. Πολλοί λένε στην Αμερική πως μια δεύτερη θητεία ενός ανθρώπου σαν τον Τραμπ θα ισοδυναμούσε με το τέλος της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη χώρα που δημιουργήθηκε από μετανάστες όλης της γης.
Οι εποχές που εισερχόμαστε είναι σκοτεινές. Υπάρχει ακόμη ελπίδα να γλιτώσει ο κόσμος από την παράνοια αρκεί οι λαοί να μην ενδώσουν στο τέρας του εθνικισμού που αφάνισε 100 εκατομμύρια ανθρώπους σε δύο παγκόσμιους πόλεμους.
Η απολυταρχία δεν θα φύγει ποτέ από τη Γη. Ούτε τώρα ούτε και στο μέλλον. Όμως, θα ήταν ιστορικό σφάλμα να υπάρξει σε περιοχές που επηρεάζουν πολλά στον πλανήτη και οι οποίες χώρες έδωσαν μάχη για να ξεφύγουν από αυτά τα τέρατα για τα οποία μέχρι πρότινος κατηγορούσαν άλλες ανελεύθερες χώρες.
Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Το γνωμικό είναι σωστό, αρκεί να μην επαναλαμβάνεται και ως τραγωδία!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου