του Μανόλη Μπουχαλάκη
Όσο πάνε και οδηγούν την κατάσταση σε κοινωνική έκρηξη αρκετά ΜΜΕ στην Ελλάδα. Κραυγές επί κραυγών, συντέλεια επί συντέλειας, Αρμαγεδδών επί Αρμαγεδδώνος. Τι ένα εκατομμμύριο άνεργους φτάσαμε, τι αφανισμός επιχειρήσεων, τι λαίλαπα μέτρων, ο μπαξές έχει απ' όλα.
Ουδείς βέβαια θα μπορούσε να ισχυριστεί οτι δεν συμβαίνουν πολύ δυσάρεστα πράγματα λόγω της οικονομικής κρίσης. Και όλοι μας ταλαιπωρούμαστε από τους κλυδωνισμούς της καχεξίας αυτής. Επίσης, λίγοι είναι αυτοί που δεν έχουν πληγεί διότι έχουν λεφτά και συνεχίζουν απρόσκοπτοι να ζουν το λάϊφ στάϊλ που ζούσαν και παλαιότερα.
Αυτές οι διαπιστώσεις όμως επιβάλλουν περισυλλογή, σκέψη και ενέργειες συλλογικές. Δυστυχώς η κρίση έφερε στην επιφάνεια στοιχεία της Ελληνικής κοινωνίας που είναι έτοιμα να καταστρέψουν τα πάντα από εκδικητική μανία μηδόλως λογαριάζοντες το αύριο. Τα οποία στοιχεία πρέπει να απομονωθούν από την πλειοψηφία των πολιτών και να ξεκινήσει όχι απλά ένας διάλογος, αλλά μια νέα εποχή όπου οι πολίτες θα πολιτικοποιηθούν, θα ψάξουν να βρουν λύσεις χωρίς ακρότητες και που θα αποφέρουν νέα δεδομένα στο πολιτικό σύστημα. Αυτές οι λύσεις θα μπορούν να είναι συστάσεις νέων κομμάτων και φορέων, δημιουργία ομίλων με διανοούμενους και ικανούς ανθρώπους που θα είναι σε θέση να προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις και ιδέες για το πως μπορούμε να πορευθούμε ως χώρα.
Η Ελλάδα πρέπει να βγει από αυτή την κρίση αλώβητη ως ύπαρξη και ως κρατική οντότητα. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση ο ένας να μισεί τον άλλο και να διαιρεθεί η κοινωνία σε "Αγανακτησμένους" και "Βολεμένους". Αυτό είναι ένα τραγικό λάθος και αποτελεί στοιχείο εμφύλιου σπαραγμού. Η όποια κοινωνική οργή πρέπει να έχει στόχο την αλλαγή της υφιστάμενης κοινωνικής κατάστασης όχι όμως στη λογική της εξόντωσης όσων τυχόν έφταιξαν, πολιτικών και πολιτών. Η άρνηση να εκλέγουμε πολιτικούς με βάση το συμφέρον μας το προσωπικό είναι η αρχή. Η πλήρης απαγκίστρωση από το αλισβερίσι της ψήφου είναι επιτακτική. Η κρίση των πολιτικών θα πρέπει να γίνεται με βάση αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με βάση τοπικισμούς. Όσο έργο παράγει ένας πολιτικός και όσο αμερόληπτος είναι, τόσο ας επιβραβεύεται. Όσο διαπλεκόμενος και συναλασσόμενος είναι, τόσο ας απαξιώνεται.
Η τρέχουσα κοινωνική οργή ας απομονώσει και όλους όσους θέλουν ντε και καλά καρέκλα δημόσιου υπάλληλου και έχουν το θράσος να την απαιτούν με ανταλλαγή ψήφων. Να απομονώσει όσους διεκδικούν δημόσια έργα όχι αξιοκρατικά αλλά με βάση κουμπαριές και "κονέ". Να απομονώσει τον επίορκο γιατρό, αστυνομικό, εφοριακό, ή υπάλληλο που ζητάει φακελάκι για να εξυπηρετήσει. Να πετάξει στα "τάρταρα" κάθε ένα που αισχροκερδεί ως μονοπώλιο στην αγορά. Από τις βιομηχανίες μέχρι το σουβλατζή της γειτονιάς.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να υπάρξει αυτορύθμιση της κοινωνίας. Άν συμβεί αυτό, η χώρα σιγά σιγά θα επανέλθει σε καλύτερες μέρες. Και θα έχουμε ξεφύγει τον κίνδυνο της κτηνώδους, απρόσωπης οργής που θα λυντσάρει, θα λεηλατεί και θα επιφέρει τάσεις αναρχίας. Ουσιαστικά θα έχουμε ξεφύγει από τα νύχια της παράνοιας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου